Dag 1 revalidatie
Ik ga maar even wat meer over op mijn blog nu. Door revalidatie weinig tijd om echt iedereen persoonlijk op de hoogte te houden en zou kan iedereen die dat wil meelezen.
Vandaag dag 1 dus. Ik was best beetje zenuwachtig. Het is weer wat nieuws en ik wist helemaal niet wat ik moest verwachten. Vanochtend was ik alweer om 6 uur wakker en daarna nog heel raar geslapen. Waar is je energie op de dagen dat je die het hardst nodig hebt?
De eerste stappen die je zet in zo’n centrum blijven toch raar. Ik blijf het gevoel houden dat ik daar niet hoor te zijn. Ik ben hier verdomme 20 jaar. Maar toch loop je door en meld je je aan bij de balie. Waar je vervolgens bevestigd echt de enige echte Tineke te zijn. Je moet dat nog even extra bewijzen door je portemonnee op de kop te gooien zodat zij door je pasjes kunnen sneupen. Ik vraag me dan af wie het in zo’n kop krijgt om zich als mij voor te doen…Tsja gewild natuurlijk zo’n plekje eerste rang bij fysio en ergo therapie.
Je gaat zitten tussen de tijdschriften van twee lentes terug en wacht geduldig ( Lees zenuwachtig). Je ziet daar van alles. Gekke oefen instrumenten, oude mensen, jonge mensen, kleine kindjes. De kleine kinderen, dat doet echt zeer aan je hart. Zo sneu, zo klein als ze zijn moeten ze al heel verstandig leren denken en doen. Diep respect hoor… Volgens mij doen zij het nog beter dan ik die kleintjes.
Maar over mij:
Allereerst was fysio en zoals ik verwacht had was dat praten praten praten. Net als ergo therapie wat daarna was. Veel gesproken over mijn beperkingen en wat ik graag zou willen of wat ik juist niet wil. Je wordt wel even hard met je neusje op de feiten gezet maar dat moet je op dat moment maar even voor lief nemen.
Na twee keer mijn hele verhaal gedaan te hebben moet ik nu nadenken over wat ik kan en wil. Ook heb ik nog wat vragenlijsten meegekregen om in te vullen.
Ik was zelf vooral heel opgelucht. Dat we eerst een goed beeld gaan vormen en dat ik eigenlijk degene ben die bepaalt. Of in ieder geval een boel inspraak heeft. Wantja vaak wordt het denken en doen van je overgenomen en denkt iedereen HÉT idee te hebben en dat kan heel frusterend werken. Maar so far so good.
Morgen neuroloog en reumatoloog en ook dat is weer spannend. In het revalidatie centrum zeiden ze vandaag dat ik dat moest rekenen als chronische beperking. Maar dat wil ik nog helemaal niet. Die hand moet weer goed worden, mag niet zo blijven staan! Dus ik hop dat morgen goed nieuws brengt… Want dat zou ik wel kunnen gebruiken.
Morgen meer dus.
Liefs Tineke