Van mijzelf

Ik kan met trots zeggen dat ik weer thuis ben na 4 dagen UMCG. Afgelopen woensdagochtend kwam ik vroeg van bed omdat ik me helemaal niet lekker voelde. Als snel begon ik met overgeven en diarree. Ook steeg mijn temperatuur met ’t half uur. Niet goed dus! We hadden het ziekenhuis al gebeld en die hadden gezegd dat ik weer moest bellen als ik koorts boven de 38,5 kreeg.

Nou om 12:00 had ik tegen de 39 graden koorts dus heb ik het ziekenhuis terug gebeld en die wilden dat ik meteen zou komen. Alleen was iedereen hier weg en was er geen auto beschikbaar. Dus moeten we eigenlijk een taxi regelen. Maar de reumatoloog wilde eerst dat er een huisarts zou komen kijken hoe ’t met mij gesteld was. Deze was erg snel ter plaatse en kwam tot de conclusie dat ik de marathon liep zonder ‘m te lopen want mijn hartslag was veels te hoog. Ik had een hartslag van 170 terwijl dit in rust ongeveer 80 hoort te zijn.

Als dit te lang duurt zou je in shock kunnen raken en dat wilde de huisarts niet riskeren dus die bestelde een ambulance voor mij.

Dat was nogal schrikken. In shock kunnen raken? Ambulance? Maar aan de andere kant ik voelde me zo vreselijk beroerd en ziek dat het me allemaal ook niet zoveel meer uitmaakte als ze er maar snel wat aan deden.

De ambulance was hier binnen het kwartier. Ik werd ingeladen en ben naar Groningen gebracht. Onderweg heb ik een infuus met vocht gekregen, en werd ik aangesloten op hartbewaking. En zo hebben ze mij afgeleverd op de spoedeisende hulp van ’t UMCG.

Daar werden meteen nog meer hartplakkers geplakt, bloed geprikt, zuurstof aangesloten, nog een extra infuus geprikt, nog meer bloed geprikt, bloeddruk meten. Ze wilden zo snel mogelijk weten wat er aan de hand was. Na een niet al te lange tijd was er een voorlopige conclusie: mogelijke bloedvergiftiging. Daarbij moet je eigenlijk meteen veel vocht geven, antibiotica inzetten en stofjes geven die de doorbloeding stimuleren. Dus ik werd aangesloten op 2 soorten antibiotica, prednison, vocht, en kalium. En ik zou opgenomen worden… Waar ik zelf nog ’t meeste van schrok waren mijn bloedplaatjes die waren 181, terwijl ze vorige week nog 264 waren. Ik was al helemaal bang dat rituximab niets gedaan had. Of wel buiten werking zou worden gezet door wat er nu allemaal gebeurde.

Met een hartslag van rond de 130 en met al mijn medicatie, zuurstof, infusen en vocht ben ik aan het eind van de middag naar E4 gebracht. Ik was ondertussen volledig gesloopt want er was al heel wat af geprikt en geplakt en getest. En een constante hartslag van boven de 130/140 is net als joggen. Maar dan wel een hele lange tijd joggen.

Op de afdeling ben ik op een bed gegooid en mocht er gelukkig het nodige af en los. Dat geeft al een heel stuk meer beweegruimte en vrijheid. Dan is het feit dat je alleen naar de WC kunt een hele rijkdom! Ik kwam op een kamer met 3 anderen. Hier haalde ik de gemiddelde leeftijd goed naar beneden. Maar ondanks hun leeftijd waren ze wel leuk gezelschap.

Elke dag kreeg ik meer dan 3 liter vocht en medicatie door het infuus. Ook had ik een zogenaamde “contact-isolatie”. Mensen die in het ziekenhuis werkten en aan mij moesten komen voor bloedprikken o.i.d. moesten jassen en handschoenen aan. Ook de WC en douche op de kamer waren alleen voor mij. Zo kun ik dus niemand besmetten met een eventuele infectie.

Gelukkig mocht ik vrijdagmiddag van het infuus af en ging alles over op pillen. Ook mocht vrijdag de contact-isolatie verbroken worden. Ik had ondertussen allang niet meer echt gegeten en gedronken dus dat moest ik nu wel weer zelf gaan doen anders moest het infuus weer aangezet worden. Vrijdag ging dat eerst niet zo lekker maar later op de avond kreeg ik af en toe wel meer zin in eten en drinken.

Zaterdagochtend werd er bloed geprikt en ’s middags was ik “goed-genoeg-gekeurd” om naar huis te gaan. De antibiotica zou worden gestopt maar ik kreeg nog wel een andere kuur mee om de blaren die ik laatst in mijn mond had opnieuw mee te bestrijden. Die kwamen namelijk terug toen ik in het ziekenhuis lag. Ook de prednison ging mee naar huis. Gelukkig waren mijn bloedplaatjes ook weer aan het herstellen. Van 181 naar 196. Pfffff gelukkig maar.

Dit is natuurlijk even kort wat er in een paar dagen gebeurd is maar zoals je zelf wel kunt lezen ben ik goed ziek geweest en heb ik korte tijd heel veel medicijnen gekregen. Helemaal als je mijn middenoorontsteking en de rituximab meerekent.

Door alles met elkaar is mijn conditie heel hard achteruit gegaan en daarbij ben ik ook nog eens 3 kilo afgevallen. Traplopen voelt als een wedstrijd voetballen en douchen als de marathon lopen. En ook mailen of een blogje schrijven kost veel energie. Ik werd daarom ook niet voor niets in een rolstoel meegesleept als we een rondje door ’t UMCG gingen. Als ik ook maar een klein beetje te ver loop zak ik namelijk letterlijk door mijn enkels. Alle conditie die ik had opgebouwd een paar weken terug is compleet weg. Ik heb letterlijk en figuurlijk niks over. Geen conditie maar ook geen gewicht en weerstand. Alles moet weer helemaal vanaf 0 opgebouwd worden. En dat kost tijd, veel tijd!

Voordat ik afsluit wil ik trouwens iedereen GEWELDIG bedanken voor alle belangstelling, reacties, kaartjes, mails, smsjes, telefoontjes, bezoekjes, kado’s etc. Wat vreselijk lief. Ik krijg er af en toe gewoon kippenvel van als ik zie en hoor hoeveel mensen aan mij denken!

Hoe kan ik jullie daar nou ooit allemaal voor bedanken? Volgens mij kan ik alleen maar zeggen heel erg bedankt allemaal en dat ik het heel erg waardeer! Dus bij deze! Mijn dank is groot!

Zo het is voor nu weer even genoeg geweest… later meer want er staat deze week ook weer van alles te gebeuren. Ik moet zometeen naar de neuroloog en vrijdag weer Rituximab infuus. Dus jullie horen zeker nog van mij.

Liefs Tineke