Van villa naar tuinhuis
Afgelopen maandag zijn we eigenlijk op dezelfde manier verder gegaan als vorige week. Veel heen en weer gebel met huisarts en reumatoloog en geen echte duidelijke oplossing.
Zondagochtend was mijn antibiotica kuur afgelopen en eigenlijk kwam de pijn in mijn nieren al heel snel weer terug. De huisarts vond dat hier naar gekeken moest worden door middel van een echo. Zij heeft geprobeerd Groningen aan te sporen mij eerder in te plannen maar er waren ongeveer 350 spoed patiënten voor mij. Ook niet normaal meer toch!? Dus ik mag mijn handjes samen knijpen als ik over een maand een echo in ’t UMCG kan krijgen.
De huisarts nam geen genoegen met dit bericht en wilde uitwijken naar een ander ziekenhuis. Uiteindelijk kon ik afgelopen dinsdag een echo laten maken in het ziekenhuis van Drachten. Dit is als je Groningen gewend bent ongeveer de grootte van een riant tuinhuis. Serieus, ik heb echt met verbazing naar de grote van sommige poli’s zitten kijken. Ik ben al in jaren niet meer in Drachten geweest. Wel een keer voor de dokterswacht of voor een Sjögren dag maar verder nooit. Maar ik kan je vertellen het verschil is groot. Héél groot!
De behandeling in het tuinhuis was overigens erg goed. Als je dezelfde dag terecht kunt vind ik dat echt TOP! En de radioloog kwam er gewoon gezellig bij zitten tijdens de echo. Die keek gewoon meteen even mee en ga meteen de complete uitslag. Nou als je dat in Groningen gebeurt dan ben je waarschijnlijk zwaar aan het hallucineren of je ijlt van de koorts. Oftewel dat gebeurd dus echt never nooit niet hé. In geen 100 jaar.
De radioloog en de mevrouw die de echo deed vroegen waarom ik niet gewoon in Drachten onder behandeling was. Ik heb daar niet op gereageerd tot dat ze vroeg of ik verder gezond was. Ik noemde Sjögren en ITP en ze keken alsof ze een geest zagen. Meteen daarop heb ik gezegd dat ik dáárom niet in Drachten onder behandeling ben. Veel mensen daar weten weinig of helemaal niets van wat ik heb. En die kijken je dus elke keer op die manier aan.
De echo van mijn nieren was helemaal goed. Ze konden geen afwijkingen vinden. Eigenlijk wist de huisarts toen ook niet meer wat te doen en die heeft mijn reumatoloog weer gebeld.
Mijn reumatoloog houd het op napijn van de blaas/urineweg ontsteking en wil wachten op de echo van het UMCG. Ze wil ook graag dat ik volgende week mijn bloedplaatjes laat prikken omdat door mijn ziek zijn en alle medicijnen mijn ITP weleens terug kan komen.
Ondertussen gaat ’t redelijk met mij. Ik merk wel dat het ietsje beter wordt maar daarnaast merk ik ook wel dat ik super snel moe ben en veel dingen niet kan doen zoals ik ze normaal doe. Als dit volgende week niet over is moet mijn reumatoloog er maar weer wat op verzinnen. Verder ben ik van de morfine pillen af en kan ik gewoon weer auto rijden. Alle andere medicijnen zijn nog bijna helemaal hetzelfde maar dat zal in verband met mijn heup ook nog wel even zo blijven.
Het is dus weer een klein beetje rustiger in ons huis en dat is wel fijn want dit soort weken zijn echt zo vermoeiend. Zowel lichamelijk als geestelijk. Het is zo vermoeiend om steeds in die ziekenhuismolen te blijven hangen. Ik lijk er gewoon niet uit te komen. En dan zijn een paar rustige ziekenhuis vrije dagen echt goud waard.
Dus dat is waar wij nu van genieten…
Liefs Tineke
PS: Waarschijnlijk komt mijn interview met de Leeuwarder Courant komende zaterdag in de krant. Ik heb zelf ook pas zekerheid als het er zaterdag écht in staat dus het is even afwachten maar ik reken gewoon op zaterdag. Ik zal proberen het stuk te scannen voor de mensen die de het graag willen lezen maar de krant niet krijgen.