Vier jaar ziek

Vandaag ben ik precies vier jaar ziek. Het blijft voor mijn elk jaar een dag met een zwart randje. Het begin van iets wat heel anders is gelopen dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden. Ik kijk daarom ook met heel veel ongeloof terug op deze vier jaar. Op een dag als vandaag voelt het als een grote lange nare droom, waarbij ik mezelf in mijn arm moet knijpen om door te laten dringen dat het gewoon al achtenveertig maanden mijn werkelijkheid is. Dit is een datum die toch altijd een beetje beladen zal blijven en waarbij het zinnetje “What a difference a day makes” wel heel goed toepasbaar is.

Ik kreeg vandaag van Floortje Agema, iemand die ik ken via Twitter, een speciaal voor mij geschreven gedicht. Ik vind het zo’n bijzonder stuk dat ik het persee hier wilde plaatsen. Misschien ook wel mooi op dat precies bij deze dag te doen.

onzichtbaar is je ziekte
behalve dan voor jou
want zoveel in je leven
is nu anders dan je wou

onvoorstelbaar is het afscheid
dat je nemen moet
van school, van werk, van jong zijn
van wat je zo graag doet

ondenkbaar is de kracht
die jouw ziekte van je vraagt
om steeds die pijn te hebben
zonder dat je telkens klaagt

onhoorbaar is de stilte
waarin jouw pijn verschuilt
onzichtbaar zijn de tranen
die jij van binnen huilt

vier jaar leven
met wat jouw lijf je brengt
ik zou willen dat iemand
je lijf een groot kado schenkt

een kado van minder pijn
van gewoon op pad kunnen gaan
van horen waar je vroeger hoorde
van op je eigen benen staan

je lijf, je pijn, je leven
dit is nu jouw weg
geen lot, geen wil, geen reden
geen bedoeling en geen pech

zichtbaar mag jij maken
wat dit leven voor jou is
genieten van mooie dingen
maar ook leven met gemis

voelbaar zijn jouw tranen
voor wie jou echt wil zien
hoorbaar is jouw roepen
in de verte bovendien

voorstelbaar wil ik maken
dat je liefde voelen zou
voor alles wat je bent
en vooral..voor jou

Na het lezen kon ik eigenlijk niks meer uitbrengen. Ik kan daarom nu ook alleen nog maar zeggen: “Floor, wat ontzettend mooi beschreven. Kreeg er tranen van in mijn ogen. Vind het geweldig hoe je mij wilt helpen! Ik heb er geen woorden voor vind het echt ongelofelijk! #kippenvel ”

Aan het einde van de middag kwam er een voicemail binnen naar aanleiding van mijn telefoontje naar het UMCG dat mijn benen het zo slecht doen. Dat ik een aantal keer de trap niet op kon komen thuis en lopen maar moeilijk gaat. Opnieuw kunnen ze niks voor me betekenen. En ja dat maakte zo gezegd de dag in stijl rond. Typisch!

Liefs Tineke