White power
Het is wit, het heeft twee wielen en het gaat super snel…Rara? (Vast moeilijk raden met zo’n foto ernaast.)
Sinds ik ziek ben, ben ik eigenlijk steeds een paar stapjes achteruit gegaan. Langzaam merk je dat dingen niet meer gaan. Traplopen gaat niet meer op de snelheid van vroeger en tijdens het lopen haalt mijn opa van 72 me in. Fietsen was voor mij altijd nog een redelijke oplossing. Niet dat dat echt snel ging maar het was in ieder geval beter dan lopen. Op mijn mooie zwarte omafiets kon ik dan in ieder geval nog een beetje vooruit komen. Met veel moeite haalde ik voor mijn eigen ego af en toe nog even een bejaarde in, zodat ik dacht dat het nog wel meeviel met mijn fietssnelheid. Maarja, als je dan eens opfietst (al hoewel laat dat op maar weg) met leeftijdsgenoten of met mijn ouders bleek toch dat mijn snelheid wel ENORM laag lag. En dan wordt je vies met je neus of de feiten gedrukt… Iedereen bleef maar zuchtend achterom kijken tijdens die fiets tochtjes. Zo van: “jéémig waar blijf je nou!” of “Schiet nou eens op”
Ik ging daarom gewoon niet meer fietsen of ik fietste gewoon alleen. Dan viel het niet op dat ik langzaam was. Je hebt niemand naast je waarmee je direct kan vergelijken dus dan is de confrontatie er niet. Maar de laatste tijd vond ik het toch wel jammer dat ik nooit mee kan komen en dat ik ondertussen altijd met de auto ging omdat fietsen gewoon en kwelling was.
Na een aantal emotionele en praktische hobbeltjes genomen te hebben ben ik gaan zoeken naar een fiets met een elektrisch tintje. Binnen één middag had ik er al eentje uitgezocht. Deze mooie witte fiets haalt zelfs wielrenners in, hahaha! Nu kan niemand meer zeggen dat ik langzaam ben. Toen hij eenmaal hier thuis stond meteen een aantal rondjes uitgeprobeerd. Mijn moeder riep zelfs: “Hé joh, niet zo snel!” Heerlijk toch? Ondanks dat er een motortje inzit geeft het zo’n heerlijk gevoel om weer een klein beetje mee te kunnen komen. Dat is echt niet te omschrijven. Het lijkt misschien heel stom en simpel maar dit geeft gewoon weer de vrijheid om op de fiets ergens naartoe te gaan. Om écht met mensen op te kunnen fietsen zonder dat ik niet mee kan komen. Ik vind het helemaal geweldig. Ondanks dat het eigenlijk een stapje achteruit is had ik het wel veel eerder moeten doen.
Ondertussen heb ik trouwens ook mijn prednison keuze gemaakt en ik heb besloten het toch maar te gaan proberen. Ik heb gister de pillen opgehaald. Best raar om die doosjes hier weer in huis te hebben. Ik probeer die pillen hier zover mogelijk vandaan te houden maar helaas is dat weer mislukt. Ik begin waarschijnlijk na het weekend. Dan op naar ongeveer 3 maanden “Prednisonnen”. In de hoop dat het iets goeds mag opleveren.
Liefs Tineke