Football Maties
Als ik mensen die mij niet goed kennen vertel wat ik vroeger deed als sport reageren ze vaak met: “Nee! Echt, jij? Dat geloof ik niet.” Toch is het echt waar. Ik heb ongeveer 5 jaar lang voetbal gespeeld. Ik speelde in het damesteam van de plaatselijke club. Meestal stond ik links of rechts achter in de verdediging. Heel af en toe speelde ik in het midden of als voorstopper. Het was naast een leuke sport ook een leuk team. Er werd heel wat af gelachen. We gingen met z’n allen een paar keer op kamp. Ook hebben wel heel wat toernooien gespeeld en natuurlijk de gewone trainingen en wedstrijden. Het was altijd leuk & gezellig.
Tot dat in de zomerstop van 2007 bleek dat ik ITP had. Ik dacht eerst dat de blauwe plekken van het voetballen kwamen maar niks bleek minder waar. Een bloedziekte. Mijn kinderarts in Leeuwarden was meteen heel duidelijk. Geen voetbal meer! Ik stopte, maar eerst voor tijdelijk. “Misschien kon het wel weer als de medicijnen hun werk gingen doen”, dacht ik. In februari 2008 kreeg ik een hoge dosis Prednison die zo goed aansloeg dat mijn nieuwe kinderarts in Groningen vond dat ik wel weer mocht voetballen als ik dat wilde. Ik helemaal gelukkig en vol goede moed kwam ik in maart van dat jaar voor het eerst terug op de training. Na één avondje trainen werd pijnlijk duidelijk hoe slecht mijn conditie was en hoeveel moeite ik had met rennen en tegen de bal trappen. Dat viel vies tegen. Ook waren mijn team genoten bang om tegen mij te spelen omdat zij natuurlijk net gehoord hadden hoe gevaarlijk ITP kan zijn en dat je snel bloedingen kan krijgen. Dat het door medicijnen nu wel meeviel drong niet goed door tot mijn teamgenoten en ook ik zelf had er moeite mee. Ik was onderbewust toch bang dat er wat zou gebeuren. Ik was dan zelf ook niet heel enthousiast over mijn eerste avondje terug op voetbal. Het plan was om eerst maar wat conditie op te doen met hardlopen en daarna opnieuw terug te komen. Dit pakte helaas heel anders uit. In mei 2008 ging het namelijk weer mis met mijn bloedplaatjes en door de vele medicijnen die daarop volgenden voelde ik mezelf steeds zwakker worden en was terug komen bij het voetbal uiteindelijk geen optie meer.
Vooral in het begin heb ik het er moeilijk mee gehad. Ik ging nog vaak bij de wedstrijden kijken en dan voelde het ontzettend rot dat ik niet in dat veld stond te spelen maar ziek was en aan de medicijnen zat. Later heb ik hier meer vrede mee gekregen. Ik ga nu nog weleens kijken en denk wel vaak terug aan hoe ’t was maar kan er nu goed mee omgaan. Het enige wat me nog maar steeds niet lukte was om mijn voetbalspullen weg te doen. Want als je toch niet speelt wat heb je dan nog aan bijvoorbeeld je voetbalschoenen!? Wegdoen voelde te definitief en houden sloeg eigenlijk nergens op. Ik had dus een tussenweg nodig maar die ik kon ik maar niet verzinnen. Tot dat ik laatst met onzichtbaarziek.nl op de website van Demy de Zeeuw stond. Onder mij stond het stukje van Mick (12) over zijn stichting ‘Football Maties’. Het doel is om kinderen in Zuid Afrika aan voetbalschoenen te helpen. Ik vond dat zo’n mooi initiatief en daarnaast had ik ook direct het ideale plekje gevonden voor mijn oude voetbalschoenen. Zo geef ik ze aan een goed doel en maak ik er hopelijk een kind blij mee die zich normaal gesproken helemaal geen voetbalschoenen kan veroorloven. Alle partijen blij!
Bij deze dus een stukje reclame en waardering voor Mick en zijn stichting Football Maties die wat mij betreft een geweldig mooi initiatief hebben opgezet. En voor mij? Voor mij heeft mijn voetbalhoofdstuk nu een hele mooie afsluiting gekregen. Dankjewel Mick. Je maakt niet alleen kinderen in Zuid Afrika blij maar ook de mensen die de schoenen schenken.
Liefs Tineke
* Mijn voetbalschoenen zijn inmiddels opgestuurd naar de stichting.
