Nierziekte

Het was een lange dag gister in het Erasmus MC in Rotterdam. Ik heb meegedaan aan een onderzoek naar een nierziekte die veel voorkomt bij Sjögren patiënten. Tijdens het onderzoek wordt je opgenomen in het ziekenhuis voor één dag. Er wordt bloed en urine van je verzameld en daarna wordt gevraagd om 40 mg Furosemide en 1mg Fludrocortison te slikken. Deze medicijnen zorgen ervoor dat je nieren sneller gaan werken en meer zuur gaan aanmaken (als ik het goed heb). Na het innemen van de medicijnen controleren ze elk uur je urine. Hier uit is te zien of je inderdaad de nierziekte in kwestie hebt of niet. Vanuit Friesland ligt Rotterdam niet echt naast de deur dus je snapt dat de dag lang was. Gelukkig was het erg gezellig. Ik had 3 kamergenoten die ook meededen aan het onderzoek en iemand die ik al een tijdje ken van Twitter kwam langs. Erg leuk!
Aan het einde van de dag werd uitgelegd dat de testresultaten de volgende dag binnen zouden zijn. Zou je voor 12 uur ’s middags niet gebeld zijn dan was er niks aan de hand. Als er iets aan de hand was zou je gebeld worden.

Eenmaal thuis heb ik nog wat beelden van de olympische spelen terug gekeken. Het nieuws van Epke Zonderland moest ik natuurlijk ook even op beeld bekijken. Niet lang daarna ben ik naar bed gegaan. Toen ik vanochtend om 10:30 wakker werd dacht ik eigenlijk dat het wel goed zou zitten met die uitslag. Dokters bellen meestal op tijdstippen als 08:00. Maar ik heb mezelf toch iets te snel rijk gerekend. Ik wilde net mijn kleren aantrekken toen ik de telefoon hoorde. Ik rende direct naar de kamer van mijn ouders waar één van onze huistelefoons staat. Daar zag ik op de nummermelder al ‘nummer geheim’ staan. Nou dan weet je eigenlijk al genoeg… Mijn moeder nam eerder op dan ik en kwam naar boven met een andere telefoon. Gaf hem aan mij met het bericht dat het Rotterdam was. Aan de telefoon was de onderzoeker van gister. Ik blijk de nierziekte te hebben. Er is meteen een telefonische afspraak gemaakt met een internist uit het Erasmus. Die belt mij komende maandag.

Ja en dan staat de tijd toch heel even stil. Ik had er rekening mee gehouden… dacht ik, maar als je het echt hoort schrik je alsnog! Hoe vaak kan dat lijf van mij mij nog in de steek laten? Was er nog niet genoeg gebeurd? Zinnetjes die ik de hele dag door mijn hoofd heb horen gaan.
Wat het allemaal precies inhoud en welke behandeling er volgt weet ik niet zeker. Ik weet op dit moment heel erg weinig. Het enige wat ik weet is dat ik heel graag wil dat ze dit zo goed en zo snel mogelijk met mijn eigen reumatoloog regelen. Ik wil heel graag terug naar ‘mijn eigen ziekenhuis’. Er is mijn beloofd dat dat gaat gebeuren.

De rest houden jullie van mij tegoed. Hopelijk weet ik komende maandag meer. Ondertussen maak ik een lijstje met wat vragen voor de internist. Kijken of ik dat via de telefoon goed gecommuniceerd krijg. Ik ben meer van real-life dokters afspraken maar dat is nu even niet anders. Rotterdam is te ver om komende maandag alweer naartoe te gaan. Het is even allemaal afwachten tot die tijd dus…

Liefs Tineke