Volkomen Kut
Wat een relatief simpel gesprek van een half uurtje al niet met je kan doen. Na mijn ‘Ik weet het (even) niet (meer) blog’ van november leek ik net alles een beetje op een rijtje te hebben. Mentaal voelde ik me beter. Fysiek ziek ben ik altijd en elke dag. Dit zal ook altijd zo blijven maar tussen ziek & lekker in je vel en ziek & niet lekker in je vel zit een heel groot verschil!
Ondanks het slechte nieuws van de foto had ik toch tijdens de feestdagen weinig last van angst, zorgen etc. Ik heb me goed vermaakt, leuke plannen bedacht voor 2013, zelfs een vakantie geboekt. Ondanks mijn ziek zijn ging ik met veel zin en goede moed 2013 in. Het is misschien raar en niet te begrijpen voor jullie maar een gesprek zoals die op 14 januari met de longarts kan dit alles in één klap doen verdwijnen. BOEM! Je bent patiënt. Dat was je heel even vergeten… Ineens is het je weer helemaal duidelijk. De kuren prednison die je met je reumatoloog gepland hebt voor 2013. Het malaria medicijn waar je ook nog aan moet beginnen maar waar je je de vorige keer totaal niet lekker bij voelde. Mijn reumatoloog en ik hadden samen vastgesteld dat het niet zo goed ging. Dit wordt nu nog maar eens bevestigd door de longarts. Inmiddels heb ik een oproep gekregen om me te laten scannen op maandag 28 januari. Komende maandag dus. Die scan stelt niet zoveel voor maar de uitslag voel je als een donkere wolk boven je hoofd hangen. Ook de vervolgafspraak voor de longarts op 15 april die ik in de bus kreeg voorspelt weinig goeds. Als een arts je wil blijven volgen doet ie dat nooit omdat ie je zo’n leuk persoon vindt. Als ze op de één of andere manier weer van je af kunnen dan regelen ze dat en het liefst zo snel mogelijk. Als je dus ooit hoort dat een arts je wil blijven volgen dan weet je dat je een probleem hebt.
Als je dit alles eenmaal goed hebt laten doordringen wil je zo snel mogelijk weg van deze verschrikkelijk harde werkelijkheid. Op naar huis. Weg van al het zorg geweld. Thuis lijk je veilig, maar pas op…ze weten je te vinden. Er is een brief bij de huisarts aangekomen die ik even moet komen lezen. Medicijnen die ik nodig heb worden niet vergoed en we zijn druk bezig dit geregeld te krijgen. ‘Moet dit écht nu?’ denk ik, maar ik wil de lieve assistente die haar best voor mij doet niet afvallen. Medicijnen raken op en moeten opnieuw besteld. Een kopie van mijn paspoort en bankrekening is nodig voor goedkeuring van een speciale zorgverzekering voor mij. Een acceptgiro van de apotheek voor een medicijn wat ik nooit gehad heb. Dit alles gaat ten koste van mijn patiënt-vrije-momenten. Die momenten die ik op sommige dagen echt heel hard nodig heb. Na een tijdje stug doorzetten met patiënt-dingen is mijn hoofd het er niet meer mee eens. Ik voel protest tegen alles wat geregeld moet worden. Ik voel zelfs protest tegen het beginnen van een nieuwe dag. Ik ben boos op de zon die opkomt. Ik wil graag nog een paar uurtjes donker want donker betekent slapen en slapen betekent (meestal) rust in mijn hoofd. De dagen verliezen hun kleur en het gevoel dat ik in een slechte film zit gaat maar niet weg. In mijn slaap komt er ook onrust. Ik ben veel wakker en als ik wel slaap heb ik nachtmerries. Wat is er met me gebeurd?
Eigenlijk weet ik wel wat er met me gebeurd is… Het is iets wat vaker gebeurd als ik slecht nieuws heb gehad. Ik verzet mezelf er altijd enorm hard tegen want ik vind het gevoel vreselijk. Fysiek ziek zijn kan ik handelen. Daar bovenop me mentaal niet goed voelen trek ik slecht. Ik wil elke dag blij zijn, vrolijk zijn en genieten. Alleen na slecht nieuws komt er een gevoel in mij die een enorme negativiteit met zich meebrengt. Dan ineens verander ik, zonder dat ik er iets tegen kan doen, in iemand die ik zelf af en toe niet eens terug ken. Eigenwijs als ik ben probeer ik dat gevoel toch te bestrijden door dingen te gaan doen waar ik vrolijk van word. Lukt dit niet dan beland ik uiteindelijk in bed. Dan wil ik alleen nog maar slapen tot het gevoel weg is.
Uiteindelijk komt het vroeg of laat altijd weer goed. Dan komt op één of andere manier het goede gevoel weer terug. Inmiddels lijken de goede dagen het gelukkig weer langzaam te winnen van de slechte dagen maar het kost tijd. Maandag nog even bloedprikken en door de scan, misschien dat ik nog wat uitslagen hoor komende week maar daarna ga ik op vakantie. Hoe, wat en waarheen zal ik jullie later vertellen maar ik heb in ieder geval veel zin in een break. Even lekker onbereikbaar zijn voor al het zorg geweld en het goede gevoel weer helemaal terug zien te krijgen.
Ik kijk ernaar uit!
En voor alle mensen die dit alles herkennen een klein zelf-hulp-lied. Veldhuis & Kemper – Volkomen Kut. Waarover ze zingen klopt waarschijnlijk nooit bij je eigen situatie maar toch heeft dit nummer een helpend iets in zich. Ze zeggen eigenlijk dat je je best eens ‘volkomen kut’ mag voelen maar het mooie aan dit lied is dat ze zingen over het goede gevoel dat toch uiteindelijk altijd weer terug komt. Ik vind dat eigenlijk wel een troost.
Ik hoop dat het goede gevoel bij mij altijd terug mag blijven komen. Hoeveel dagen er ook nog ‘volkomen kut’ gaan zijn.
Liefs Tineke
