Wanneer ga je goed?

Wanneer ga je goed? Een vraag die nogal eens door mijn hoofd speelt. Wanneer is iets goed of fout? En waarom is dat persé goed of fout? Vaak zijn er ook nog gradaties hoe goed of hoe fout iets eigenlijk is. In Nederland, en ook in andere landen, is volgens mij door ons mensen bepaald wat eigenlijk wel of niet kan. Of noem je zoiets normen en waarden? Een voorbeeldje waarom staat een universitaire opleiding gemiddeld beter dan een MBO opleiding? De reactie op ‘Ik ben chirurg.’ zal ongetwijfeld anders zijn dan op ‘Ik ben loodgieter.’ Volgens mij is er, kort samengevat, over alles wel iets goeds of fouts te zeggen. Uiterlijk, relatie, opleiding, (vrijwilligers)werk, hobby’s, vrienden, vrije tijds besteding, gezondheid, woonplaats, de provincie en/of het land waar je woont. Overal is, als je dat wilt, wel een goed of fout aan te plakken en dat blijft weleens door mijn hoofd malen. Want…wanneer doe je het nu eigenlijk goed?

Vrouw van het jaar 2013: Écht? Mijn naam?
Als ik naar mezelf kijk kan ik daar nog weleens ernstig aan twijfelen. Je wordt in een situatie gegooid waar je zelf niet voor gekozen hebt en daar probeer je op je eigen manier het beste van te maken. Inmiddels ben ik bijna 6 jaar ziek, slik ik 15 soorten medicijnen per dag en kan ik niet meer werken en/of studeren. Op mijn ‘CV’ staat alleen een Havo diploma en de propedeuse van mijn niet afgemaakte HBO opleiding sociaal pedagogisch hulpverlening. Ohja, en nog wat bijbaantjes van voor dat ik ziek werd. In die 6 jaar is het zo gelopen dat ik nu twee websites heb met, ik mag wel zeggen, een vrij groot publiek. Ben ik uitgekozen als ‘Bikkel van de Bart Foundation’ en vorige week nog tot ‘Vrouw van het jaar 2013’. Toch zie ik dat door mijn ziek zijn dat ik 100% afgekeurd ben soms toch anders. Ik roep nog vaak ‘Ik met mijn maar 4 uurtjes iets doen in de week. Heb ik dit wel verdiend? ‘ Vrouw van het jaar, Bikkel van de Bart Foundation, interviews met de Telegraaf, Leeuwarder Courant, een aantal tijdschriften en patiëntenbladen en zelfs nog eens op tv geweest. Het voelt nog elke dag als een roes. Elke dag opnieuw besef ik nog niet dat het echt over mij gaat. Veel mensen zeggen weleens tegen mij ‘Stop nu maar met zo bescheiden te doen’. Maar ik meen het echt! Ik vind het elke dag opnieuw bijzonder dat dit allemaal gebeurd en ik vraag me elke dag af waar ik het aan verdiend heb. Jullie willen het misschien niet geloven maar toch is het waar… Ik vraag me elke dag af of ik het eigenlijk wel goed doe? Blog ik niet teveel over mijn ziektes? Ben ik niet te negatief? Had ik niet andere websites moeten maken? Daarnaast komt mijn gezondheid hoog op de vragenlijst. Daarin vraag me ook vaak af of het goed is wat ik doe? Komt het goed met mij met zoveel medicijnen en behandelingen? Had ik naar al die gekke mailtjes moeten luisteren en alternatieve therapie moeten gaan doen? Ik moet van de longarts nu nadenken over een (eventueel) revalidatie traject. Wil ik dat wel? Ga ik me daar dan echt beter van voelen? Wie gaat mij die garantie geven? Ik ga al 6 jaar alleen maar achteruit waarom zou ik dit wél doen? Enzovoort enzovoort. Dat hoofd van mij kan echt eindeloos malen. Ik weet niet waar ik dat vandaan heb want dat had ik vroeger nooit. Ik stel mezelf eigenlijk continu de vraag ‘Ga ik wel goed?’

De crux in deze blog: Wanneer ga je goed? En het voornaamste wie bepaalt dat eigenlijk? Ja wie eigenlijk??? Ik ben op deze manier niet op zoek naar bevestiging maar ik ben wel heel erg benieuwd hoe dat bij andere mensen gaat. Heb jij het gevoel dat je goed gaat? Wanneer ga je goed? En wie bepaalt dat? Ik heel ben benieuwd…

In de film ‘Alles is familie’ zegt Arend de Roover (gespeeld door Kees Hulst): ‘Daarom houd ik ook zo van spoorzoeken. Ik vind ’t fijn dat je weet waar je heen moet. Dat je zo’n lintje ziet en dan weet je… zó! Zo moet ik!’ In het echte leven natuurlijk ondenk- en onhaalbaar maar ik vind het idee wel leuk. Zou toch ideaal zijn?

Liefs Tineke