(Mis)Gunnen

Het lijkt mij dat het iedere Nederlander wel bekend is met hoe welvarend ons land is. Er is geen honger of dorst, bijna iedereen heeft een dak boven zijn/haar hoofd, er is goede zorg(verzekering), er is vaak wel een vervoersmiddel beschikbaar om je keurig via een kuil-vrije-asfalt-weg van A naar B te brengen etc. Zelfs als je ziek wordt in Nederland of een ongeluk krijgt is een prachtig sociaal stelsel uitgevonden wat ons opvangt. Nee we wonen niet allemaal in een villa, rijkelijk bedeeld met kaviaar & champagne al rijdend in onze Audi A3 maar ik denk dat we elke dag heel dankbaar mogen zijn voor wat we hier wél hebben!

Nou is er helaas een deel van onze bevolking die met dit laatste wat moeite heeft. Zich niet kan neerleggen bij de Nederlandse welvaart en haar vangnetten. We hebben in ons kikkerlandje een aantal instanties waar je wat geld kan krijgen om in je eerste levensbehoeften te voorzien als je ziek bent, zonder werk of studie zit, een ongeluk hebt gehad etc. Als ik even namens mezelf spreek ben ik ontzettend dankbaar dat wij dit hebben. Had dit niet bestaan dan had ik nog bij mijn ouders moeten wonen of onder een brug geslapen. Geen kans om ooit een woning voor mezelf te hebben zonder dat ik daarvoor moet werken ondanks dat ik daar lichamelijk niet toe in staat ben. Ik zal niet ontkennen dat er ongetwijfeld mensen zijn die misbruik maken van deze faciliteiten maar laten we er even vanuit gaan dat het gros dit niet doet en in een uitkeringssituatie zit uit pure noodzaak.

Ik ben er niet trots op als ik moet vertellen dat ik niet werk. Laat staan dat ik moet vertellen dat ik een uitkering krijg. Ik vind het woord alleen al vreselijk. Het heeft een hele negatieve lading (gekregen). Liever zou ik niks zeggen. Als er dan ook nog mensen zo misselijk zijn om op te merken dat mensen met een uitkering boven gemiddeld royaal kunnen leven, overal korting op kunnen krijgen en er altijd wel een kwijtschelding van belastingen of een tegemoetkoming beschikbaar is zodat we nog meer geld overhouden. Deze mensen denk dat wij met een big smile op de bank zitten en denken: ‘Zo dit hebben we goed voor elkaar.’ Al lachend naar de ‘sukkels die zo dom zijn’ wel aan het werk te gaan. Walgelijk vind ik dat! Dat je niet kan bedenken dat een uitkering een dusdanig klein bedrag is dat je daar net van kan rondkomen. Het is niet uitgevonden om rijk van te worden! Dat een kwijtschelding van belastingen of tegemoetkoming een noodzaak is om dingen als eigen risco te kunnen betalen (en overigens beschikbaar voor alle minima). Of je medicijnen te kunnen kopen. Dat het doen van extra dingen betekend dat je héél creatief met centjes moet zijn en elke euro die je overhoud opzij moet zetten. Dat het een situatie is waar niemand in wil zitten. Want naast deze enorm ‘royale’ situatie ben je vaak ook nog 24/7 ziek, gehandicapt of zit je in een andere nare situatie. Ja het is feest alom…

Na 1 of 2 zinnen van dit soort onzin is er iets in mij dat moet proberen dit beeld recht te zetten. Vaak mislukt dit. Waarom doe ik dit eigenlijk nog? Ik zou het kunnen laten gaan maar de persoon die op dat moment tegen mij praat raakt een gevoelige snaar. Dit is niet alleen een algemeen beeld. Op dat moment gaat het (ook) over mij. Ik voel me in het altijd al een stuk kleiner dan de werkende inwoners van dit land. Doordat ik niet onafhankelijk ben geeft dat mij het gevoel dat ik mezelf keer op keer weer moet bewijzen. Bewijzen dat ik dit echt nodig heb. Dat ik dit geld niet misbruik. Dat ik niet overal korting krijg. Dat ik niet rijd in een dikke Audi maar in een kleine auto uit 1999. En bovenal dat dit totáál geen voorkeurspositie is in deze maatschappij maar juist de positie van de underdog. Je bent vele malen beter af met een gewone baan dan je hand op moeten houden bij het UWV of de gemeente. Het trappen op mij, op de doelgroep die wordt gezien als zwakker in deze samenleving doet pijn!

Enerzijds snap ik dat mensen dit beeld krijgen. Het is uitvergroot in de media en negatief gekoppeld aan vluchtelingen die dit geld hier zouden komen halen. Wat ik ook de grootste flauwekul vind. Neem aan dat die mensen niet voor de gezelligheid in een roeibootje de zee oversteken. Anderzijds verwacht ik toch van sommige mensen dat hun verstand iets groter is en ze iets verder kijken dan die lange lange neus.
Erger vind ik dat je ook daadwerkelijk merkt dat mensen elkaar dit vangnet niet gunnen. Eigenlijk is dat waar het hele verhaal om draait. Gunnen. Elkaar gunnen om in eerste levensbehoeften te kunnen voorzien. Bedenk even hoe erg het is dat sommige mensen elkaar dat dus niet gunnen wat indirect betekend iemand het licht in de ogen niet gunnen. Want wat gebeurd er met deze groep als we dit vangnet niet meer bieden. We zouden noodgedwongen bij familie in moeten trekken of misschien wel op straat moeten leven. Bedelend voor een paar euro om wat eten van te kopen. Een deel ervan zou hoogstwaarschijnlijk binnen afzienbare tijd overlijden. Is dat wat we elkaar wél gunnen? Ik vind dat een enorm schrijnend idee en word er heel verdrietig van. Ik hoop dat de mensen die bovenstaande dingen zeggen zelf dit sociale vangnet nooit nodig zullen hebben maar als het zo mocht lopen hoop ik dat ze er dankbaar voor zijn dat ze niet onder een brug hoeven slapen. Ik gun iedereen in Nederland een basisinkomen om in levensonderhoud te kunnen voorzien. Iedereen!

Zelf wil ik in ieder geval geen gebruik maken van het geld wat mij gegund is. Ik gebruik dit uit noodzaak niet omdat het handig of lekker makkelijk is. Ik praat ook nooit over loon of over wat ik verdien. Ik verdien het namelijk niet, het is mij gegund. Ook zal ik nooit klagen over bezuinigingen of gekort worden. Ik zal me hooguit erge zorgen maken en deze misschien uitspreken. Wat mij gegund is neem ik met een heel dankbaar hart aan. In de hoop (hoe onterecht misschien ook) dat ik het ooit niet meer nodig zal hebben…

Wie na dit stuk nog wat moeite heeft met het hele verhaal is van harte welkom om eens mijn bankrekening te komen bekijken en de uitdaging met me aan te gaan om zelf ook eens een maand te gaan leven van dit ‘zeer royale’ bedrag. Kletsen we daarna verder. Goed?

Liefs,