Throwback time, 15 jaar ziek.

Vijftien jaar geleden op 15 augustus 2007 kreeg ik als 17-jarig meisje de diagnose ITP. Later kwam daar het Syndroom van Sjögren bij. Het is bijna surrealistisch dat we bijna een half leven, mijn halve leven, verder zijn. Ik ben hier absoluut niet zielig onder. Integendeel. Tuurlijk ik had best wat minder ziekenhuis willen zien in mijn leven maar ik denk niet dat ik de lessen, inzichten en mooie momenten zou willen inruilen. Ik denk dat ik nooit naar Curacao was vertrokken en zeker niet naar Colombia. Zoveel bijzondere mensen had ik dan nooit ontmoet…

De belangrijkste les van dit jaar is weten dat je alle vrijheid van de wereld hebt. Ik hoor nu allemaal vraagtekens oppopen maar ik ga het uitleggen…
Ik moest dit jaar, na dertien jaar, van reumatoloog wisselen. Mijn reumatoloog heeft zich in de tussentijd gespecialiseerd op een ander gebied binnen de reumatologie. Dat afscheid was wel even een dingetje. Deze vrouw behoorde inmiddels tot mijn familie. Ze voelde een beetje als mijn tweede moeder. Iets wat ik altijd heel fijn heb gevonden. We hebben ‘samen’ zo veel meegemaakt. Ze was binnen het ziekenhuis een beetje mijn stabiele factor. Daarnaast had ik nog wel een paar andere vaste hulpverleners maar er gaat eens eentje met pensioen. De ander veranderd van baan of gaat naar een ander ziekenhuis. Alleen dertien jaar arts/patiënt was wel extra moeilijk om zomaar van weg te lopen.

Ik was 17 toen ik de ziekenhuiswereld in rolde. Je bent nog kind (ook al denk je zelf van niet) en ik kwam daar in eerste instantie elke week. Ik heb me als vanzelf aangepast naar de hele situatie en omgeving. Ik had er gewoon gratis nog een hele medische familie bij die altijd een oogje in het zeil hielden. Heel fijn maar de laatste tijd voelde het ineens of ik nooit losgelaten ben. Eigenlijk altijd dat meisje ben gebleven. Onbewust wil je je familie laten zien dat het goed met je gaat. Zo heb ik onbewust misschien vastgehouden aan die handjes die nooit loslieten. Ik heb mijn familie, medische familie, vrienden en waarschijnlijk nog meer mensen vaak ge-pleased. Iets wat op dat moment heel goed voelt omdat je een ander vrijwel direct blij kan maken. Alleen iets wat de lat wel ontzettend hoog legt. Probeer het maar eens voor iedereen goed te doen.

Mijn nieuwe reumatoloog is vrij zakelijk en kijkt voornamelijk naar bloedwaardes op de computer. Niet mijn manier maar het was misschien wel de eye-opener die ik nodig had. Ik kwam erachter dat ik mezelf veel teveel druk opleg door mensen te willen pleasen, mezelf tekort doe en letterlijk nog vermoeider maak. Dit ligt natuurlijk voornamelijk bij mij maar doordat deze nieuwe arts minder oog heeft voor het niet-medische deel vond ik dat in eerste instantie erg frustrerend. Tot ik ineens de vrijheid daarvan ervaarde. Als jij minder oplet hoef ik ook niet overmatig te presteren, dacht ik. Dat was de switch in mijn hoofd. Dat voelde ineens heel vrij. Niet dat ik me daardoor ineens heel anders gedraag maar er viel een bepaalde prestatie druk weg.

Ik probeer nu meer mezelf te zijn en, als ik dat wil, andere keuzes te maken dan voorheen. Zowel medisch als privé. Ontzettend bevrijdend kan ik je vertellen. Ik mag kiezen waar ik me goed bij voel en daar hoeft niet iedereen om me heen altijd blij van te worden. Als het mij maar gelukkig maakt. Ik maak nog steeds heel graag anderen blij maar alleen als dit mij ook happy maakt. Niet als het ten koste van je energie gaat. Al val ik nog weleens terug in oude gewoontes hoor.

Als je stopt met people pleasen en overmatig presteren ga je juist energieker voelen. Dit geeft je meer blijdschap dan people pleasing ooit gaf. Als je zelf namelijk gelukkiger bent zal dit terug te zien zijn in je omgeving.

Iedereen kent de teksten “Je mag zijn wie je bent’, ‘Je mag ook eens voor jezelf kiezen’. Alleen had ik nooit het idee dat ik niet mezelf was of niet altijd mijn eigen keuzes maakte. Als ik al dat idee had dacht ik dat dat erbij hoorde. Dit klinkt ontzettend gek als 32-jarige die al sinds haar 22e op zichzelf woont en alles zelf regelt. Eigenlijk zou ik zowel mijn nieuwe als mijn oude reumatoloog moeten bedanken voor deze (onbewust) wijze les.

Ook volgde ik vorige week een 5-daagse cursus van Tony Robbins en Dean Graziosi en een hoop gastensprekers. Stuk voor stuk succesvolle motivational speakers. Mensen die je vlammetje nog wat verder weten aan te wakkeren. Je energie meegeven. Zelfs als de cursus opzich niet direct bij je past is het nog steeds de moeite waard. In deze cursus wordt vaak herhaald dat we overschatten we in één jaar kunnen doen en onderschatten we kunnen in vijf jaar. Ik vond dat een beetje een loze uitspraak tot ik per toeval een blog nodig had uit 2016. Ik heb mezelf daarin vijf doelen gesteld voor één jaar. Ik las ze terug en uiteindelijk heb ik ze na iets meer dan vijf jaar bijna allemaal behaald. Zonder dat ik me ervan bewust was. Misschien toch niet zo’n loze uitspraak…

1. Ik wilde overwinteren op de Canarische eilanden of op de Antillen / Uiteindelijk ben ik geëmigreerd
2. Ik wilde Spaans leren / Oké mijn Spaans in niet top maar ik kan het begrijpen en enigszins spreken.
3. Ik wilde mijn blog nieuw leven inblazen / Dit heb ik meerdere malen gedaan door een nieuwe look. Maar ook nu heb ik weer een nieuwe look in gedachten.
4. Ik wilde koffie leren drinken / Dit is ook boven verwachting goed gelukt. Ik drink zelfs zwarte koffie als het moet.
5. Ik wilde kijken of ik mijn blog/schrijfsels om kon zetten tot een boek. / Ondanks dat ik een tijdje niet kon schrijven omdat ik te weinig energie had, ben ik trots dat ik kan zeggen dat ik op 2/3 ben van het aantal pagina’s wat ik sowieso wil behalen. Ik wil namelijk graag dat het boek minimaal 150 pagina’s krijgt.

Bonus: Ook loop in inmiddels weer een kleine 10 minuten.

Ik heb destijds waarschijnlijk een jaar later terug gekeken op diezelfde doelen en gedacht dat ik weer mijn doelen niet had behaald. Als ik dit dan nu allemaal achter elkaar zet kan ik alleen maar heel erg trots zijn wat ik behaald heb ondanks mijn ziekte. Ondanks alles wat is geweest maar ook dingen die ongetwijfeld nog zullen komen. Trots voelt ietwat onwennig om te zeggen maar als ik dit bij elkaar zie maakt me dat wel heel…, ja, toch trots!

Oftewel proost; Op 15 jaar ziek zijn. Haha!

Liefs,
Tineke

Foto: Benaissa El Yamani