Alles is timing

Veel mensen vroegen mij na Colombia of ik niet direct door wilde vliegen naar Nederland. Of in ieder geval zo snel mogelijk een ticket boeken. Natuurlijk… het liefst wil je natuurlijk bij je familie zijn maar ik wist al dat ik niet sterk genoeg zou zijn om die reis te maken. Het zou me nog verder terug zetten in mijn herstel. Én ik had gelijk!

Ik boekte een ticket voor 11 september, precies een maand na Colombia. Dat leek me wel te doen… In Curaçao was ik inmiddels zover dat ik na veel lieve hulp met warm eten en boodschappen zelf mijn boodschappen, was etc. deed, zo af en toe met iemand een kopje koffie kon drinken. De dingen als een autoverzekering verlengen, een bezoekje brengen aan de SVB en Sehos was opzicht ook geen probleem zo lang alles bij elkaar maar bleef bij 2 á 3 uur en ik dan de volgende dag thuis bleef. Ook de oefeningen die ik meekreeg van de kliniek zijn géén probleem en ik kan zo een half uurtje lopen of zwemmen. Duurde wel een maand om zo ver te komen maar vooruit.

Dan ga je 15 uur reizen en je slaat een nacht over doordat je op weg van Curaçao naar Amsterdam altijd door de nacht vliegt. Achteraf gezien 5x de limiet. Én nachten overslaan zijn ook mijn specialiteit. Eenmaal in Amsterdam voelde ik me wel goed. Tsja, wat wil je als je vliegt op de halve inhoud van de apotheek. Ik denk dan ook niet na bij dat soort dingen hé. Goed voelen = goed voelen. Thuis direct mijn allerliefste Bente opgehaald bij opa en oma. Een klein feestje, wat was ze blij! In de avond nog even naar de buren en hun kinderen. Die nog niet wisten dat ik kwam. De volgende dag mee om Bente te laten enten en heeft mijn vader mij nog even de gondel laten zien. De mensen die hier in het dorp wonen en hoef ik dat niet uit te leggen. Zeker niet de mensen die meebouwen. De gondel wil je zien, je wil weten wat ‘we’ dit jaar maken en wat de andere buurtschappen maken. ‘Gondelkoorts’ noemen we dat hier. Beter bekend als dorpsfeest.

Na dat bezoekje ging het licht uit. Mijn lijf sloeg op tilt en kreeg 5 tremor aanvallen van 20 minuten per stuk. De laatste dagen heb ik alleen maar geslapen of de hond uitgelaten op een rustige plek. Als ik opsta gaat er een soort timer lopen. Deze timer begint in het rood te lopen na 2 á 3 uur. Binnen die tijd moet ik proberen te doen wat ik wil. Dan stopt mijn lijf en moet ik terug naar bed. Als ik doorga krijg ik daar een keiharde rekening van. Als er veel mensen in huis zijn, ik onderweg met de hond veel bekenden tegenkom, ga autorijden of dat er anderszins veel lawaai is kan het ook zijn dat je me binnen één uur met de vloer gelijk maakt. Mocht je toch nog een leuke foto of goed moment met mij spotten dan weet je dus dat ie binnen die tijd gemaakt is! Letterlijk getimed.

So I’m enjoying the sound of silence. Net was mijn moeder aan het koken & opruimen en draag ik oordoppen terwijl ik een blogje probeer te schrijven. Belachelijk natuurlijk. Met de hond wandel ik het liefst alleen maar op rustige plekken. Voor het dorpsfeest heb ik sowieso maar één toegangskaartje besteld. Ik denk dat één avond licht, geluid en fanfares wel genoeg is. Iedereen hier weet dat het echte afmaken en vieren van de gondelvaart morgen begint. Ik verwacht ook dat ik deze, altijd veel te gezellige, momenten moet gaan overslaan.

Op Curaçao ben ik alleen thuis en bepaal ik voor een groot deel het geluid. Hier kom ik thuis bij de allerliefste ouders en moet ik vragen of het misschien wat zachter mag. Moet ik oordoppen dragen of naar mijn kamer gaan. Daar waar het stil is. Vreselijk… Dit is echt tanden bijten. Ik denk dat ik liever meer pijn heb en meer sociale dingen kan doen dan dit. Deze terugslag is natuurlijk mede gesponsord door Colombia, KLM en mezelf en mijn stamcellen die naar Nederland wilden.

Inmiddels heeft Colombia gezegd dat alles bij elkaar veel tijd zal gaan kosten. Ja… die voelde ik na ruim een maand wel aankomen ja. Dit hadden we natuurlijk niet afgesproken. Misschien had ik het kunnen weten maar ik had er niet op gerekend dat de hersteltijd zo lang zou zijn. Dit hadden ze écht beter moeten aangeven. Over deel II wordt nog heel eventjes niet gesproken.

Wat ik er wel even positief tegenover wil zetten is dat ik me dus in principe redelijk zelf kan redden mits ik alleen in huis ben. De kliniek vroeg om 15 minuten wandelen/zwemmen en ik er 30 kan doen als het moet. Ook de oefeningen zijn geen probleem. Het meest positieve tot nu toe (afkloppen) vind ik dat mijn geheugen verbeterd is. Artsen schoven het altijd op mijn vermoeidheid en medicijn gebruik maar twee weken na de injectie in mijn ruggenmerg merkte ik op dat ik dingen beter kon onthouden. Ik vond het altijd zo vreselijk frustrerend dat naar mensen aan het luisteren was of iets wilde lezen maar dat uiteindelijk bijna niks bleef hangen. Dit geldt trouwens wel alleen op mijn goeie momenten maar ik vind dat wel heel erg bijzonder! Ik durfde het eerder nergens op te schrijven of te vertellen te bang dat het weer zou verdwijnen.  Niet ik nu ineens de garantie heb dat het blijft maar ik vind nu dat het tijd genoeg heeft gekregen.

Ik moét nu dus echt even hééél erg hard het positieve af gaan zetten tegen het negatieve. Én dat ik hier toch zeker ook op andere vlakken weer net zo uit kom als voor Colombia, liefst nog beter. En de tijd die dit nog zal gaan kosten…

Mijn Nederland verblijf zal deze keer dus wat anders verlopen dan ik in mijn hoofd had. Ik ben ook wel naïef hé. Dat ik dacht alles wel even mee te pakken. De aller aller belangrijkste mensen en hond zijn gelukkig al in mijn huis. De belangrijkste mensen die daarna komen hoop allemaal te kunnen zien maar ik sta op losse schroeven. Kan niks garanderen.
Alles is rust.
Alles is timing.
Én een beetje geluk!
Alles wat lukt is meegenomen…

Ik kwam onderweg met Bente een paardenbloem tegen. Zo eentje die je kan blazen. Dan mag je altijd een wens doen toch? Ik wenste mezelf geduld en beterschap. Dat dit het allemaal waard mag zijn. Willen jullie met me mee wensen? Want ik weet niet of ik het alleen kan…

Liefs Tineke