Kraaien is het nieuwe krijgen

Kan jij geloven dat we alweer een jaar met Corona in ons midden leven? Bizar toch. Lockdown, avondklok, mondkapjes, handen wassen tot de scheuren in je huid komen. Iedereen heeft de natuur opnieuw ontdekt. Ik heb in de 6,5 jaar dat ik een hond heb, en deze natuurlijk uitlaat, nog nooit zoveel mensen gespot tijdens een rondje wandelen. Het aantal mensen dat een gesprekje aanknoopt is ook aanzienlijk hoger. Af en toe zit daar iemand tussen die dan oprecht vraagt of ik nog steeds bang ben voor Corona? Ik vraag me dan heel serieus af of ik de persconferentie waarbij verklaard is dat weer goed gaat in Nederland gemist heb. Heb ik reden om me geen zorgen meer te maken? Geen zorgen het krijgen van Corona bovenop mijn eigen niet al te beste gezondheid?
Ja, ik vind Corona een eng ‘ding’. Ja, ik ben erg handig geworden in deuren openen met ellebogen of een voetje. Als ik al iets afspreek denk ik na over de eventuele baan/contacten van deze persoon. Of spreek ik soms liever buiten af. Zorg-afspraken kom ik voor een groot deel niet onderuit en dat is live toch fijner maar wat online lukt mag van mij online. In mijn ogen niet erg overdreven voor iemand met een medische indicatie. De vraag of ik ‘nog steeds’ bang ben voor Corona voelt dan ook bijna als een oordeel.  Alsof dat onzin is. Terwijl deze zelfde mensen wel op afstand blijven en zichzelf ook aan de regels houden. Ik snap die vraag dan niet helemaal.

Dat ik de maatregelen niet overdreven vind maakt niet dat ik het niet zwaar vind. Hoe langer het duurt hoe meer energie het kost en hoe vaker je bedenkt hoe het ‘vroeger’ was. Als je beelden ziet van concerten of festivals pre-Corona lijkt dat bijna onmogelijk. De weg terug naar dat beeld lijkt intens ver weg. Ik zou al een gat in de lucht springen als ik mijn familie en vrienden weer eens een normale knuffel kan geven. Of niet constant hoef op te letten hoe veilig een bepaalde situatie is voor mij. Een vaccinatie zou hier natuurlijk vrijheid in moeten geven.

De vaccins. Het lijkt wel alsof Nederland sindsdien veranderd is in één groot kippenhok. Het RIVM heeft een keurig tabelletje ontworpen voor de volgorde waarin deze kippen gevaccineerd mogen worden. Toch heb je altijd weer een stel hanen die het ergens niet mee eens zijn. De brandbrieven, noodoproepen en petities vliegen je om de oren. Tot mijn grote verbazing luistert de overheid ook nog naar deze hanen. Als jij of je groep blijkbaar maar hard genoeg kraait krijg je tegenwoordig je zin. En niet alleen op gebied van vaccinaties. Ik ben bewust gestopt met nieuws volgen en het kijken naar talkshows als Jinek, Beau, Op1 en meer van dit genre. Mijn vader zei laatst:  ‘Maar je moet toch een beetje bij blijven?’ Is het nog wel bij blijven? Ik heb het idee dat het sinds de jaarwisseling alleen maar discussies zijn over de regels en vaccinaties. Vaak met dezelfde hanen die aan bod komen om hun beste geluid te laten horen. Het is niet meer bij blijven. Het is een cockfight geworden. Helemaal nu de verkiezingen om de hoek staan zijn er nog meer mensen met dubbele agenda’s.

Ik voel en zie ook om me heen dat het draagvlak kleiner wordt. Je voelt de sfeer onder mensen onderling veranderen. Naast 1,5 meter afstand creëert deze crisis ook een onzichtbare afstand tussen groepen mensen. Wat ik heel verdrietig vind maar ergens ook begrijpelijk dat mensen het zwaar hebben. Wat ik dan wel erg vind zijn de mensen die uitspraken doen over dat we ‘dor hout’ beschermen. Dat we moeten leren dat de dood bij het leven hoort. Waarom we deze mensen niet isoleren en de rest ‘loslaten’. Veel mensen denken dat dit gaat over de 70-plussers want dat is ook telkens het plaatje wat ze erbij plakken. Een getrouwd koppeltje die met een stok lopen of voortgeduwd worden in een rolstoel. Of een beeld van een tehuis vol onschuldige oude mensjes. Zijn wij dan net als deze bomen achter mij op de foto? Niet de moeite waard volgens deze mensen…

Volgens het RIVM leeft maar liefst de helft, 50%, van Nederland met een chronische ziekte. De helft! Uitspraken als dor hout, de dood accepteren, kwetsbaren isoleren, maakt dat ik me persoonlijk ergens onderaan de maatschappij voel bungelen. Een last en dat de waarde van mijn leven en dat van mijn mede-mens niet evenveel is. Wij staan blijkbaar in de weg van jullie normale leventje. Én wat dan nog het meest stoort is degene die hierover mogen kraaien mensen zijn die niet eens in deze doelgroep vallen. Zie je nou ooit een (jongere) kwetsbare aan tafel zitten bij één van dat soort talkshows? Ik niet. Of ik heb dit jaar de aflevering gemist na mijn nieuws boycot, maar ik heb ze vorig jaar ook niet voorbij zien komen.

Met het grootste gemak zijn de vaccins voor dit ‘dorre hout’ ook ruim twee maanden opgeschoven en ingeruild voor mensen tussen de 60 & 65 en mensen in verschillende takken van deze zorg. Geen probleem hoor wat mij betreft maar dan mag je vervolgens niet zeggen dat we nog steeds op slot zitten vanwege deze groep kwetsbaren. Je zou bijna geïnteresseerd worden in een gesprek met zo iemand of het überhaupt mogen aanschuiven bij een talkshow. Puur om een beetje tegengas te geven voor onze groep. Die ook met liefde verlangt naar het normale leven samen met hun familie en vrienden. Sport of een dagje uit. Die dit ook net zo hard verdienen als alle andere mensen in Nederland. Er wordt nu een waarde gedrukt op verschillende groepen maar we zijn toch allemaal mensen met gelijke rechten en gelijke waarde? We verdienen allemaal weer een normaal leven. Én ik hoop met heel mijn hart dat we hier met zijn allen zo snel mogelijk weer naartoe kunnen.

Liefs, Tineke