Vier het leven!

Het waren twee hele lange maanden. Of beter gezegd twee hele stille maanden. Alsof de tijd stil gestaan heeft. 2018 heeft wat mij betreft maar 10 maanden dit jaar. De 1e van februari moest ik nog langs een arts en de auto monteur en daarna zei het lijf: Stopt u maar… Niet raar misschien nadat toen eigenlijk pas net een maandje alles geregeld was en alles een beetje op zijn plek begon te vallen. Toch wil je dan doorzetten… opbouwen. Niet afbreken.

Een week in bed, twee weken, een maand, anderhalve maand. Borstbeen en ontstoken ribben erbij. Prednison en andere ontstekingsremmers. Als laatste nog even twee weekjes keel- & oorontsteking inclusief griep afgestreept. Nouuu dan is er weinig meer van je over hoor. Ik zat heel stilletjes Netflix te kijken of ik sliep. Dan voel je je ellendig, helemaal 8000KM verderop.
Ik voelde me al heel wat als ik de brievenbus had gehaald. Wat kan je het dan enorm waarderen als je weer wat energie terug krijgt. Je voelt je ‘on top op the world’ als je je boodschappen kan doen. Of lunch met een vriendin uit kan zitten. Wat een heerlijkheid zeg. Eindelijk weer een beetje lucht. Beweegruimte. Danku lijf. Danku Prednison. Net op tijd voor mijn 28e verjaardag.

Iemand die ik uit Nederland ken van de tijd dat ik mijn stichting nog had kwam met haar zusje op vakantie. We zijn 3 daagjes op stap geweest met z’n allen en wat heb ik het leuk gehad met ze. Schildpadden gespot. Het prachtige uitkijkpunt bij Santa Martha en natuurlijk de Westpunt strandjes die zelfs als je hier woont mooi blijven om te zien. Dat helder blauwe water verveelt nooit. Met mijn verjaardag naar Karakter geweest. Een van de fijnste plekjes om op het strand te chillen en voorzien te worden van een hapje en drankje. Perfecte plek voor een verjaardag kan ik je vertellen. In de avond nog sushi gegeten met een andere lieve vriendin. Top! Dan is er eigenlijk niet veel nodig om mij zielsgelukkig te maken. Een beetje een oké lijf, zonnetje en lekker eten. Qua eisenpakket doe ik dan niet al te moeilijk toch?

Ik heb sinds twee weken echt even tijd gemaakt om deze leuke dingen mee te pakken. Taartjes eten op mijn verjaardag, avondje sushi, een keer pizza met de meiden uit NL, drankjes doen en bijkletsen met vrienden. Nog een tweede keer richting Santa Martha en lekker hamburger met friet bij Boca 19. Wijn & gin op de juist momenten. Dat huis schoon komt later wel even. Wat maakt het uit. Ik lig niet in bed vandaag. Hoppa! Ook boekte ik vrij impulsief een weekendje Bonaire. Een vriendin ging familie opzoeken daar en ik reis deels met haar mee en deels trek ik mijn eigen plan en wil ik gewoon even het buureiland bewonderen nu ik zo dichtbij ben. Ik vlieg dus komend weekend naar Bonaire waar ik een scootertje heb gehuurd en wat van het eiland wil gaan zien.

Het leven vieren vond ik altijd wat een irritante uitspraak. Net als ‘quality time’ en meer van die uitspraken die volgens mij allemaal op de lijst meest irritante woorden 2017 stonden. In dit geval gooi ik die eenmalig over boord en ben ik het er volledig mee eens.
Na deze twee maanden moe(s)t ik echt even het leven weer vieren. Het leven weer even meeleven. Want er is niks ergers dat je ziek voelen, ver weg zitten en aan de zijlijn toe moeten kijken hoe er een leven aan je voorbij gaat waar jij als toeschouwer bij staat.

Oftewel: Vier het leven! Liefst elke dag een beetje…

Liefs,
Tineke