Not Available

Als je dacht dat iemand vorig jaar maart tijdens de eerste lockdown al ruw op de pauze knop van het leven heeft gedrukt dan heb ik hier vandaag toch een andere term nodig. Ik ben nu iets meer dan twee weken ziek en het is alsof ik van zeer hoge hoogte geduwd ben. Gevallen en geland op een plek ver weg van de Tineke die ik was de maanden hiervoor. Ik voel me oprecht een schim van mezelf.

Achteraf heb ik misschien een weekje eerder al een paar kleine waarschuwingen gekregen van mijn lijf. Deze heb ik natuurlijk wel gezien maar niet serieus genomen. Tot ik van de een op andere dag ineens bijna al mijn spierkracht kwijt leek te zijn. Ik lag in bed met vreselijke pijn. Lopen ging heel langzaam en soms bleef zelfs mijn linkerbeen wat achter. Het deed me denken aan vorig jaar toen ik met een noodgang terug moest komen van Curaçao naar Nederland omdat het zo slecht ging. Alleen daar was een verhaal aan vooraf gegaan met medische behandelingen, weinig beweging, hoog medicatie gebruik. Deze keer niet. Oké die pillenbox is niet ineens leeg maar ik had mijn medicijnen zo laag mogelijk, was bijna zonder Nutridrink, drink über gezonde smoothies, minder zuivel en eigenlijk elke dag iets aan beweging gedaan. Conditioneel dus beter dan ik me in lange tijd gevoeld heb. Ik deed er zelfs een online cursus NLP bij. Die inmiddels voor 80% af is. Ik was stiekem wel een beetje trots. Zelfs een arts die af en toe mijn rug behandeld die het toppunt van fit is gaf me een compliment. Nou dan doe je toch iets goed?

Deze ‘val’ zag ik dus ook totaal niet aankomen. Af en toe was er wel zo’n stemmetje in mijn hoofd die zei: ‘Dit gaat wel erg voor de wind, waar zit het addertje onder het gras?’ Die wuifde ik dan weg. Mag het ook even gewoon lekker gaan? Ga weg met je addertjes. Toch was daar ineens het addertje of beter gezegd het enorme gat in de grond.

Nu twee weken verder is door een behandeling aan mijn rug de ergste pijn verdwenen. Dit maakte plaats voor het vermoeidheidsmonster en tremors. Ik kan met gemak 14 – 16 slapen. Elke dag opnieuw. Ook kan het af en toe lijken alsof ik acuut Parkinson heb ontwikkeld of naar je aan het knipogen ben maar dat zijn de tremors. De hond logeert volledig bij mijn ouders. Ik kan haar eigenlijk niet uitlaten. Soms een héél klein rondje maar niet het stuk wat we altijd wandelen. Als ik het toch probeer ben ik daarna helemaal buiten adem en klaar om terug naar bed te gaan. Voor het beeld, dat gebruikelijke stukje is ongeveer een half uurtje lopen. Iemand met wat meer tempo doet het in twintig minuten.

Je gaat schakelen. Oké dit is even de situatie laat ik dan maar een paar dagen slapen en kijken wat het doet. Stiekem deed ik er nog 2,5mg Prednison bij. Alleen het veranderde niks. Dan kom je op het punt dat je toch moet overleggen met het UMCG. Die gaven eigenlijk meteen aan niks te kunnen doen. Dit moet vanzelf overgaan. Tot ik nog geen twee dagen later koorts kreeg en een flinke bult dichtbij mijn kaak. Er werd meteen gedacht aan die verstandskies (die er inmiddels ruim 3 maanden uit is) of misschien een speekselklierontsteking? Afgelopen donderdag kon ik direct terecht bij de kaakchirurg. Die constateerde inderdaad de bult in mijn hals maar kon hem niet linken aan die getrokken kies noch aan een speekselklier.

Dan zie je twee kaakchirurgen wat moeilijk naar je kijken. Ja, er had zich inmiddels een tweede bij ons gevoegd. Op de meeste poli’s waar ik patiënt ben verschijnt er traditie getrouw vaak een tweede of soms zelfs een derde arts na of tijdens het eerste gesprek. Ik kijk daar niet meer van op. Ik herken ook vaak al de puzzel-achtige blikken in hun ogen. De puzzel viel deze keer niet op zijn plek dus werd arts nummer drie, mijn reumatoloog, gebeld. Deze had afgelopen donderdag geen tijd voor een bezoekje maar kon wel vast mijn bloed laten prikken en er nog 5mg extra prednison bij doen. Nu is het 15mg per dag. Alles bij elkaar kwalificeerde dit mij direct voor maar liefst drie nieuwe afspraken voor komende donderdag. Opnieuw kaakchirurgie, reumatologie en radiologie. Misschien moet ik toch nog eens introduceren om hier een punten systeem voor een kopje koffie aan te koppelen ofzo.

Afwachten dus. De slaap en tremors blijven. De koorts is er soms wel, soms niet. Mijn kracht vind ik sommige dagen heel wat beter maar als je wil gaan slapen na het koken van een soepje is dat wat overschat denk ik. Ook Corona is inmiddels ook uitgesloten. Het enige wat overblijft voor nu is afwachten. Laten we hopen dat snel iemand een trapje aanreikt zodat ik omhoog kan klimmen en dit gat weer achter me kan laten.

Liefs, Tineke