Rise until I fall?

Je kent ze wel die opmerkingen als: ‘Elk huisje heeft zijn kruisje’. ‘Iedereen heeft wel wat…’ etc. Inmiddels vind ik die opmerkingen zwaar irritant. Ze zijn vast en zeker waar maar ik vind het van die dooddoeners. Zodat je verder kan praten over de dingen in je leven die wel goed gaan. Terwijl ieder leven toch zijn ‘highs and lows’ kent. De lows lijken alleen niet altijd evenveel belicht te mogen worden…

Daar op voort denkend was ik aan het bedenken wat eigenlijk mijn eigen ‘highs and lows’ zijn.  Dan is emigreren naar Curaçao by far een van de beste keuzes geweest. Ik heb er veel voor achter moeten laten maar ik moest en zou een betere toekomst tegemoet. Een betere gezondheid in het vooruitzicht. Daarin kon niemand me tegenhouden. Ik wilde dit beslist proberen. Ik wilde medicijnen afbouwen. Genieten van het vrij(er) zijn van pijn. Latin leren dansen. Een leven opbouwen in een ander land leek me al een onwijze uitdaging op zich. Helemaal met dat bijbel-dikke-dossier van mij op zak! Toch heeft deze goede keuze ook zeker een forse schaduw zijde.

Ik hoorde toevallig vandaag iemand klagen dat ze een dagje met griep in bed had gelegen. Ter vergelijking: over het jaar 2018 gezien (en dat is nog niet voorbij) ben ik ongeveer 5 maanden ziek geweest. Dat is lang… Bijna de helft van het jaar. Ik lig niet voor de volle 100% in bed maar er was opgeteld zeker 1 maand bij waar dat wel het geval was. Inmiddels heb ik al bijna een jaar niet meer kunnen dansen. Medicijnen afbouwen hahaha. Wat is dat? Dat kent mijn vocabulaire niet. Ik bouw eerder op. Ik wil wel ruilen tegen dat dagje griep.

Toch op de goede momenten geniet ik onwijs van Curaçao. De vriendelijkheid van de mensen. Het gemak waarmee men hier nog kan/mag leven. Gebrek aan regels. De rust. Het ‘poko poko’. Dé beste sunsets ever. Op je doodnormale woensdagmiddag met een vriendin spontaan richting zee om te gaan zwemmen. Dat als je een verkeerde route neemt je op plekjes komt waar je het meest prachtige uitzicht hebt (zie foto). Op mijn goede momenten ben ik echt heel snel en met weinig tevreden en gelukkig. Dat er weer een klein beetje energie is. Wat ademruimte. Pfieuw! Dat alleen is al zo’n geluksmomentje.

Oftewel Curaçao brengt me zowel de mooiste maar ook de zwaarste momenten van de laatste jaren. Ik ben hier niet alleen maar ziek zijn met je familie en ‘jouw’ ziekenhuis 8000 KM verderop is moeilijk. Vorige week had ik twee dagen wat koorts. Er gaan dan al gelijk allerlei bellen af in mijn hoofd want ik slik medicijnen waarbij koorts niet goed is. Als het maar niet boven de 38,5 komt want dan moet ik me melden op de Spoed Eisende Hulp. Iets wat ik hier echt niet wil. Ik wil hier überhaupt niet opgenomen worden. Het geeft ook al zoveel vertrouwen als je vandaag bij de huisarts vandaan komt en je een telefoontje moet plegen naar een kliniek om een afspraak te maken voor een echo van je speekselklier. Als je dan de vraag krijgt wat een speekselklier is en of ik zeker weet dat het niet om mijn schildklier gaat? Dan denk ik wat in godsnaam doe ik ook alweer hier? Is het dan echt de kleine goede momenten pakken en door de slechte heen werken tot er weer een goede komt? Een goede die hopelijk dan weer eventjes mag duren…

De antibiotica die ik 3 weken lang geslikt heb is niet aangeslagen. Komende vrijdag wordt er een echo gemaakt. Als we samen duidelijk krijgen wat een speekselklier is en waar die zitten… Ook kijkt morgen de tandarts nog mee. De kans is best groot dat het toch een steen(tje) is. Die zal dan verwijderd moeten worden. De manier waarop hangt helemaal af van de plek en grootte van het steentje. Met veel geluk zou zoiets kunnen met een klein sneetje aan de binnenkant van je mond. Met een boel pech moet de hele klier eruit en dan heb je het toch wel even over een operatie + opname. Dit soort teksten kunnen mijn hoofd nogal op hol brengen. Ik kan dan zo moeilijk stil zitten. Wil dan zo snel mogelijk weten hoe het zit en wat er moet gebeuren. Ook is de tremor in mijn been, die ontstaan is door de antibiotica, nog niet verdwenen. Dan voel ik me enorm ver van ‘huis’. Ik voel me niet persé eenzaam maar het is zo rot om hier het hele systeem weer in je eentje opnieuw op te zetten. Terwijl ik dat hele proces ooit al een keer doorlopen heb. De energie om dat te blijven opbrengen is soms ver te zoeken. Ik had mezelf beloofd dat ik dat niet zou doen; dat systeem opnieuw opzetten. Dat als het nodig zou zijn ik terug naar Nederland zou gaan. Toch blijf ik ermee doorgaan… Ook al spookt de gedachte naar Nederland weleens door mijn hoofd als er dan gesproken wordt over operaties en wat er dan moet gebeuren.

Zo dubbel dat iets wat je je beste momenten geeft je toch ook je slechtste momenten brengt… Soms vraag ik me af welk doel het nuttigt? Zou het echt waar zijn dat iedereen een bepaald pad ’toegewezen’ krijgt. Dat wat er op dit pad komt bij jou hoort en je daar je leringen uit moet trekken en die lessen door moet geven? Dat het vooraf bepaald is wie welke hoeveelheid lows aan kan? Dat het een soort zetje is in welke richting je je leven mag/moet leven?
Iets om over na te denken…

Liefs, Tineke

PS: Als dat zo is dan mag iemand doorgeven dat ik de les naar mijn idee toch wel aardig begrepen heb inmiddels! Danku.